ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:
Ζητωκραυγές ακούστηκαν καθώς το σχολικό λεωφορείο έφτασε στο παλιό μοναστήρι όπου γίνονταν αρχαιολογικές ανασκαφές. Η πέμπτη τάξη έκανε την καλοκαιρινή της εκδρομή. Είχαν καθίσει ώρες στο λεωφορείο –τουλάχιστον έτσι τούς φάνηκε – και γι’ αυτό, μόλις έφτασαν, πετάχτηκαν έξω να ξεμουδιάσουν.
Βγήκαν όλοι, εκτός από το Νίκο και τη Σοφία, που έμειναν στο πίσω κάθισμα. Αυτοί οι δυο βαριούνταν τρομερά. Η αρχαιολογική σκαπάνη δεν ήταν η ιδανική τους διασκέδαση!
«Τυφλοπόντικες!» φώναξε ο δάσκαλος τους, ο κ. Γεωργίου. «Τυφλοπόντικες, σκάψτε τη γη και βγάλτε στην επιφάνεια ό,τι έχει στα σωθικά της…»
Όμως, ο Νίκος κι η Σοφία δεν άκουσαν τίποτα, γιατί είχαν μείνει πίσω, ενώ όλοι οι άλλοι σκαρφάλωναν με μεγάλο ενθουσιασμό το φράχτη για να μπουν στο λιβάδι.
ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ:
Σκηνή. Μια τάξη παιδιών κατεβαίνει από το πούλμαν στην είσοδο του παλιού μοναστηριού, όπου έφτασαν για μια ημερήσια εκδρομή. Ο Νίκος κι η Σοφία, 11 χρονών, μένουν πίσω, καθώς τα υπόλοιπα παιδιά προχωρούν πίσω απ’ τον δάσκαλό τους διασχίζοντας τον αγρό.
Νίκος:
Φαίνεται πως είναι όμορφη μέρα σήμερα. Κρίμα που είναι τόσο βαρετή… Κοίτα! Από αυτή την πλευρά του αγρού μπορείς να δεις τον χώρο όπου γίνεται η ανασκαφή. Ένα είδος ανασκαφής στα χωράφια.
Σοφία:
Α! Είναι απίθανα! Κοίτα πρόβατα, Νίκο! Κοίτα πόσα πρόβατα…
Νίκος:
Ποπό! Πολλά πρόβατα!
Σοφία:
…και σκηνές! Τι κάνουν στις σκηνές; Διακοπές;
Νίκος:
Μην είσαι ανόητη! Μάλλον είναι οι άνθρωποι που σκάβουν. Πρέπει κάπου να κοιμούνται, έτσι δεν είναι;
Σοφία:
Νόμιζα ότι μόλις ήρθαν, έσκαψαν λίγο και πήγαν…
Νίκος:
Όχι… είναι όλοι φοιτητές που έρχονται και σκάβουν στις διακοπές τους. Και δε σκάβουν. Αυτό δεν είναι κανονικό σκάψιμο! Ξεσκεπάζουν αργά, καθαρίζουν ένα σκουπιδάκι την ώρα… με πινέλα ζωγραφικής και κάτι άλλα.
Σοφία:
Ναι, έτσι είναι… Προσεκτικά. Κι έτσι, δε χαλάνε τίποτα.
Νίκος:
Καλά, αλλά εγώ εξακολουθώ να βαριέμαι!
Σοφία:
Τι είναι αυτό;
Νίκος:
Η πόρτα του φράχτη. Προχώρα, υπάρχει άλλη μια που περνάει μέσα απ’ το χωράφι… Οι άλλοι όλοι έχουν φτάσει τώρα κάτω στο ποτάμι…
(Τα παιδιά σκαρφαλώνουν, πηδούν και διασχίζουν το χωράφι.)
Σοφία:
Είχε δίκιο ο κύριος Γεωργίου για τους τυφλοπόντικες – πρέπει να είναι χιλιάδες από δαύτους. Κοίτα! Τρύπες από τυφλοπόντικες παντού…
Γιέιτς Αϊρίν, Παιδιά αναγνώστες, εκδ. Πατάκη, Aθήνα, 1997