Ένας νεαρός επιστήμονας, ο Μιχάλης, κατασκευάζει μια συσκευή η οποία προκαλεί το ενδιαφέρον εξωγήινων, που τον παίρνουν μαζί τους για να του δείξουν τα μυστικά του περίεργου πλανήτη από τον οποίο προέρχονται.
Όσο κι αν αυτό φαίνεται παράξενο, δεν αισθανόμουν πια ούτε φόβο ούτε αγωνία για την κατάσταση όπου βρισκόμουν. Ποια στιγμή απογειωθήκαμε δεν το ‘νιωσα. Μόνο τη Σελήνη είδα ξαφνικά στην οθόνη μπροστά μου. Ο Άνον πάτησε κι άλλα κουμπιά. Μ’ ένα απ’ αυτά έπιασε κάποια αόρατα ραδιοκύματα που πλημμύρισαν την καμπίνα μας.
Ύστερα έχασα και τη Σελήνη, το μόνο νήμα που με κρατούσε δεμένο ακόμα με τη Γη. Το ‘χασα και βρέθηκα χαμένος στο χάος. Όλοι πλέαμε στο κοσμικό χάος. Ο δίσκος μας κι εμείς. Ο Άνον δε μιλούσε. Ίσως με άφηνε να γεμίζω εντυπώσεις. Ίσως πάλι το ταξίδι να ήταν τόσο μακρύ, ώστε είχε καιρό για χρήσιμες κουβέντες. Αφέθηκα λοιπόν στη γαλήνη μας…
Ο Άνον πάτησε δυο κουμπιά κι οι πλαϊνοί αντικριστοί μεταλλικοί τοίχοι σηκώθηκαν. Το θέαμα με κάρφωσε στη θέση μου. Από τη μια μεριά του δίσκου όπου βρισκόταν ο Ήλιος ήταν μέρα ακόμα· από την άλλη βασίλευε νύχτα. Διαχωριστική γραμμή δεν υπήρχε. Το φως χανόταν μες στο σκοτάδι, σαν κάπου εκεί να συναντούσε το σούρουπο. Μπροστά και πάνω μας ο κατάμαυρος ουρανός, σπαρμένος με μυριάδες αστέρια, άλλα μεγαλύτερα και άλλα μικρότερα, σαν κεφαλάκια καρφίτσας, μα πολύ φωτεινά, με απαλές αποχρώσεις στο άσπρο, το γαλανό, το κίτρινο, το κοκκινωπό. Ο νυχτερινός ουρανός έμοιαζε τώρα μαύρος βελούδινος πελώριος θόλος που στην εσωτερική του επιφάνεια ήταν καρφωμένα τ’ αστέρια. Άλλες στιγμές φάνταζε σαν ένα κλειστό ημισφαίριο με έντονο περίγραμμα. Ύστερα πρόσεξα πως τ’ αστέρια δεν ήταν καρφωμένα στον ουρανό όπως φαίνονται από τη Γη, αλλά κρέμονταν μέσα στο χάος.
Ο Άνον άφησε από τα χέρια του κάποιο είδος μοχλού: «Δε χρειάζεται πια να κυβερνήσει κανείς το σκάφος μας. Η πορεία του ρυθμίζεται εντελώς αυτόματα. Εκείνη η χειρολαβή βάζει σε κίνηση το περισκόπιο. Κοίταξε, να η Γη σας! Έχει μείνει πίσω στ’ αριστερά».
Η θέα της μάνας Γης που έμοιαζε με φωτεινό γαλάζιο δίσκο με συγκλόνισε. Συνειδητοποίησα ότι ταξιδεύαμε σε μια απύθμενη άβυσσο κι ίσως να μην ξαναγύριζα πίσω ποτέ πια. Ο Άνον με επανέφερε στην πραγματικότητα. Άνοιξε ένα μεταλλικό συρτάρι και έβγαλε δύο πελώρια χάπια.
– Το πρωινό μας, όπως θα λέγατε και στη Γη.
Δήμητρα Παΐζη-Πρόκου, Λύδρα, το αστέρι της σιωπής, Aγροτικές Συνεταιριστικές Eκδόσεις, Aθήνα, 1987